Filmavonden vol spanning en mysterie zijn de laatste jaren een vast onderdeel van het horrorgenre geworden. Twee grote hits, Bodies Bodies Bodies en Talk To Me, zijn daar perfecte voorbeelden van. Nu mengt scenarist en regisseur Greg Jardin zich in dit genre met zijn debuutfilm It’s What’s Inside, die sinds kort te zien is op Netflix.
De film volgt Cyrus (James Morosini) en Shelby (Brittany O’Grady), een stel dat al bijna tien jaar samen is, maar hun relatie vertoont de nodige scheuren. Zonder verloving in zicht en een gebrek aan intimiteit lijkt hun dagelijkse leven vast te zitten in een sleur.
Als kers op de taart staat de bruiloft van hun collegevriend Reuben (Devon Terrell) voor de deur, en het stel maakt zich op voor een roadtrip naar zijn landhuis voor een feest voorafgaand aan de bruiloft. Daar komen ze weer in contact met hun oude vriendengroep.
Bonte mix aan karakters
Die vriendengroep bestaat uit een bonte mix aan karakters: de edgy stoner Brooke (Reina Hardesty), feestbeest Dennis (Gavin Leatherwood), spirituele hippie Maya (Nina Bloomgarden) die sinds kort boeddhist is, en influencer Nikki (Alycia Debnam-Carey), die zowel het object van Cyrus’ verlangens als van Shelby’s jaloezie is.
Terwijl het gezelschap zich afvraagt of hun oude vriend Forbes (David Thompson) opduikt, duikt hij plotseling op met een mysterieus koffertje in zijn hand.
Het koffertje bevat een geavanceerde technologie die het mogelijk maakt om elkaars lichamen over te nemen door middel van elektroden. Met één druk op de knop wisselen alle vrienden van lichaam en begint het spel: wie zit nu in wiens lichaam? Het resulteert in een duistere en humoristische variant van het spel Mafia (ook bekend als Weerwolf), waarbij de groep hun diepste verlangens, afgunsten en wraakzuchtige gedachten uitleeft.
Bodies Bodies Bodies
Hoewel de film duidelijk parallellen trekt met Bodies Bodies Bodies, biedt It’s What’s Inside een frisse kijk. De film richt zich niet op Gen-Z, maar eerder op een millennial publiek en behandelt thema’s zoals lange-termijnrelaties en persoonlijke vervulling. Dit zorgt voor een meer volwassen invalshoek, die tegelijkertijd de dynamiek van vriendschap en de complexiteit van relaties verkent.
Qua toon slaagt Jardin erin om een goede balans te vinden tussen komedie en lichte horrorelementen. Naarmate de personages elkaars lichaam verkennen, ontstaat er ruimte voor nieuwe zekerheden en onzekerheden. Toch blijft het gevoel bestaan dat Jardin niet het volledige potentieel van zijn idee benut. In plaats van het op te voeren naar een bloedige climax vol lust en spanning, kiest hij voor een voorzichtige aanpak.
Archetypische rollen
Wat echter wel goed werkt, is de humoristische toon van het script. De uiteenlopende persoonlijkheden van de personages zorgen voor de nodige hilariteit en herkenbaarheid. Hoewel ze archetypische rollen vervullen, voelt het alsof ze mensen zijn die je in je eigen leven hebt gekend.
De film vangt perfect de ongemakkelijke sfeer van een vriendengroep die na jaren weer samenkomt. De vreugde van herinneringen komt terug, maar tegelijkertijd ook oude ruzies en onuitgesproken ergernissen.
Visueel kiest Jardin voor een levendige, opvallende stijl, met gebruik van split-screens en neonkleuren. Dit versterkt niet alleen de dynamiek tussen de personages, maar roept ook een nostalgisch gevoel op. Vooral de flashbacks in de vorm van constant veranderende foto’s benadrukken het gevoel van een dronken roddelsessie over vroegere tijden.
De acteurs krijgen door de lichaamswisselingen de kans om verschillende persoonlijkheden te vertolken. Vooral David Thompson valt op met zijn vreemde, bijna cartooneske vertolking van Forbes, terwijl hij toch zelfbewust blijft.
Alycia Debnam-Carey verrast in de derde akte met een emotionele wending die haar eerdere oppervlakkige karakterlaag doorbreekt. James Morosini zorgt op zijn beurt voor een komische noot in de finale, waarbij zijn personage zich ontpopt tot een bron van humor.
Helaas voelt het einde van de film geforceerd en emotioneel onaannemelijk, waardoor de slotactie niet helemaal in lijn ligt met de rest van de film. Ondanks dat, blijft It’s What’s Inside een vermakelijke reis door de dynamiek van vriendschap en de innerlijke wereld van zijn personages.
