De Videoland-serie Een grote familie is terug met een tweede seizoen. Je ziet opnieuw hoe lastig een samengesteld gezin kan zijn. De comedyserie draait om het leven van Julia en Taco, die ieder drie kinderen opvoeden.
Het acteerwerk van Lykele Muus en Chantal Janzen blijft de grootste kracht van deze reeks. Hun ervaring met de thematiek geeft geloofwaardigheid aan het verhaal. Toch laat het tweede seizoen enkele duidelijke zwakke plekken zien. De balans tussen humor en drama raakt uit evenwicht. Sommige verhaallijnen voelen overdreven aan, terwijl de personages nauwelijks diepgang krijgen.
Chantal Janzen en Lykele Muus maken het verschil
Chantal Janzen weet haar rol als Julia overtuigend neer te zetten, mede door haar eigen ervaring met een samengesteld gezin. Daardoor voel je als kijker dat ze weet hoe ongemakkelijk zo’n situatie kan zijn.
Ook Lykele Muus als Taco brengt herkenning, vooral in scènes waarin hij zijn rol als stiefvader probeert te vinden. Hun chemie zorgt ervoor dat het verhaal ondanks de chaos overeind blijft. Jeroen van Koningsbrugge als Dennis geeft extra komische flair, zonder het geheel te onderbreken. De acteurs houden de serie menselijk, ondanks de onrealistische wendingen die het script soms neemt.
Verhaal gaat verder waar het vorige seizoen eindigde
Het tweede seizoen pakt de draad weer op na het einde van seizoen één. Julia en Taco besluiten uit elkaar te gaan. Toch blijven ze met hun samengestelde gezin onder één dak wonen. Dat leidt tot spanningen, misverstanden en veel kleine conflicten.
De verhuizing zorgt voor chaos in het uit de kluiten gewassen huishouden. Je merkt dat de makers ervoor kiezen de dramatiek op te voeren. Daardoor komt het soms minder geloofwaardig over dan in het eerste seizoen. Toch blijft de toon luchtig genoeg om ontspannen te kunnen blijven kijken.
Te veel personages verstoren de diepgang
De grootste zwakte van Een grote familie is het grote aantal personages. Elk kind, familielid en ex-partner krijgt schermtijd. Helaas blijft iedereen aan de oppervlakte en leer je niemand écht kennen. De opvoedproblemen van de pubers worden aangestipt, maar zelden uitgewerkt.
Daardoor voel je als kijker weinig emotionele betrokkenheid. In plaats van verdieping zie je veel losse scènes die nergens naartoe leiden. Zelfs na twee seizoenen voelt niemand als een afgerond karakter. Dat maakt het lastig om je in te leven in de gezinsproblematiek.
Knipperlichtrelatie tussen Julia en Taco schiet zijn doel voorbij
De relatie tussen Julia en Taco wordt steeds grilliger. Hun knipperlichtrelatie krijgt opnieuw veel aandacht, misschien zelfs iets te veel. Vooral de driehoeksrelatie met Julia’s ex zorgt voor ongeloofwaardige situaties.
Het voelt alsof de makers extra drama willen forceren, ten koste van de geloofwaardigheid. De dynamiek tussen de hoofdpersonages blijft interessant, maar raakt overschaduwd door overdaad. Zonder de sterke prestaties van Janzen en Muus zou het snel teveel worden. Zij zorgen ervoor dat je tóch wilt blijven kijken.
Verwarring overheerst in de verhaallijnen
Als kijker raak je op een gegeven moment het overzicht kwijt. Je weet niet meer welk kind bij welke ouder hoort. Er zijn te veel losse eindjes, en de verhaallijnen lopen voortdurend door elkaar. Daardoor ontstaat verwarring in plaats van betrokkenheid.
De makers hadden beter kunnen focussen op minder karakters met meer diepgang. De ingewikkelde gezinsstructuur wordt niet duidelijk uitgelegd of uitgewerkt. Daardoor mis je grip op wat er speelt in het huishouden. Ondanks de chaos blijf je toch kijken, vooral door het hoge tempo en de herkenbare situaties.
Een onderhoudende serie, als je verwachtingen beperkt zijn
Een grote familie blijft een serie waarbij je even achterover kunt leunen. Juist doordat het allemaal zo overdreven is, voelt je eigen gezinsleven ineens een stuk overzichtelijker. Als je geen diepgaand familiedrama verwacht, valt er genoeg te genieten.
De humor, de cast en de herkenbare momenten maken het tot een toegankelijke serie. Toch blijft het jammer dat de potentie niet volledig wordt benut. De serie had sterker kunnen zijn met minder personages en meer diepgang. Nu blijft het bij vermakelijke chaos die soms net te ver doorschiet.
